Eerder publiceerde hij al dat de zwaartekracht geen fundamentele kracht is, maar een verschijnsel dat tevoorschijn komt uit een onderliggende theorie. Zwaartekracht is volgens Verlinde opgebouwd uit fundamentele brokjes informatie, opgeslagen in de structuur van ruimtetijd. En zoals temperatuur voortkomt uit de bewegingen van microscopische deeltjes, zo komt de zwaartekracht tevoorschijn uit de onderliggende veranderingen van de fundamentele informatie-bits. 

Volgens de gangbare opvattingen dient deze donkere materie als ‘superlijm’ om (clusters van) sterrenstelsels bij elkaar te houden. Om voldoende aantrekkende zwaartekracht te genereren, is er maar liefst vijf keer meer donkere materie nodig dan er gewone, zichtbare materie is. Het is voor natuurkundigen en astronomen echter nog een raadsel waar die donkere materie uit bestaat.

Voortbouwend op zijn zwaartekrachttheorie geeft hij nu een mogelijk alternatief voor donkere materie, die volgens Verlinde helemaal niet nodig is. Verlinde maakt een uitbreiding aan het holografisch principe van Gerard ’t Hooft – Nobelprijs 1999; dat alle informatie die het heelal bevat te beschrijven is op een denkbeeldige schil rondom het universum. Verlinde toont aan dat niet álle informatie op deze schil is af te beelden. Een deel van de informatie, het deel dat de zogeheten donkere energie in ons heelal beschrijft, blijft daadwerkelijk over de hele ruimte verspreid. Deze extra informatie heeft een meetbaar effect heeft op de materie in het heelal – het effect dat tot nu toe werd toegeschreven aan de donkere materie. Verlinde laat daarmee voor het eerst zien dat zijn theorie aansluit bij de waarnemingen van astronomen.